Nagenieten[2] De huizen.

Het standaard plaatje van de Alpenlanden is dat van een houten chalet, behangen met bloembakken vol bloemen. Het Engadin is heel anders van stijl: de huizen zijn van steen, de muren gepleisterd en voorzien van prachtige schilderingen, Sgraffiti genoemd. Het traditionele engadinse huis is een witte kubus onder een puntgeveldak; de ramen zijn laag geplaatst. De indeling van de ruimte is al zo'n 500 jaar hetzelfde: een lange gang ( sulèr) van voor naar achteren, waar de stal gelegen is, daarlangs naast elkaar de keuken( chadafö), de voorraadkamer (chamineda) en de kamer ( stüva). boven bevinden zich de slaapkamers. De beneden ruimten zijn soms voorzien van prachtige houten betimmering, voorzien van gesneden lijsten ( zie foto's)


Hof Zuort; een 500 jaar oude boerenhoeve, nu in gebruik als bergrestaurant. De betimmering, het houtsnijwerk en de beschilderingen zijn 100 jaar oud.


Huizen in Guarda, het Orvelte van het Engadin.

Onder de pleisterlaag het materiaal van de streek: stenen. De deuren zijn van het plaatselijke dennen of larikshout. Soms zijn ze stevig op slot.

Veel huizen hebben bankjes bij de voordeur.

Helaas,....

Eindelijk: vanmorgen het langverwachte bericht van "Grasduinen" op de mat. Mijn dias en foto terug die ik ingestuurd had voor de Grasduinen-agenda-fotowedstrijd.
Helaas: alleen een aanmoedigende brief erbij om volgend jaar zeker weer mee te doen. Geen plaatsing in de agenda.
Het zou ook wel super zijn geweest natuurlijk om een van de gelukkigen te zijn geweest. Maar ja, ruim 2000 inzendingen!
Ik had er ook niet op gerekend, eerlijk gezegd. Als trouw gebruiker van de agenda ken ik de kwaliteit van de inzendingen van de laatste jaren. Professioneel!
Teleurgesteld ben ik niet echt, en nog steeds erg blij met mijn hobby. Het is elke keer weer genieten als ik met mijn toestel in de weer ben.
Mijn inzending voor de volgende keer heb ik al: de kikker waar ik pas over schreef. Die blijft voor jullie nog even verborgen. De inzendingen voor dit jaar niet; die mogen nu gepubliceerd worden.
NB: het zijn met een flatbedscanner ingescande dia's en foto uit het analoge tijdperk; de kwaliteit digitaal is dus minder.

Zomervreugde

Wilgenkatjes Najaar in mijn achtertuin

Nagenieten[1]Over de passen

Om in het zuidelijke deel van het kanton Graubünden, het Engadin, te komen moesten vroeger passen overgestoken worden. Tegenwoordig is dit dal van de En ( in Oostenrijk heet hij Inn) onder alle omstandigheden toegankelijk via de Vereinatunnel. Hier reis je met auto en al met de trein. Je mist dan dit:

Albulapas
Fluelapas
De benedenloop van de En ( Inn) = Unterengadin, bij Scuol en Sur En ( houten brug)

Kuieren langs 's Heeren wegen

Vandaag had ik redenen en de gelegeheid om alleen op stap te gaan. De gelegenheid doordat Harrie en Benjamin aan het werk waren en ik braaf mijn huishoudelijke taken al gedaan had.
De redenen niet alleen het mooie weer, maar ook de minder mooie berichten die ik afgelopen maandag bij de huisarts had gekregen. De voortdurende pijn en stijfheid in mijn linkerhand zijn te wijten aan artritis(reumatische gewrichtsontsteking). Eerlijk gezegd had ik daar al rekening mee gehouden; maar toch. Ik weet wat het kan betekenen: mijn moeder lijdt al 30 jaar aan artritis en als gevolg daarvan ook aan artrose(slijtage).
Dat waren dus ook de gevoelens die mij overspoelden: is dat mijn voorland? Zie ik als ik naar mijn moeder kijk mijzelf over 25 jaar? Vandaar dat ik de behoefte had om hier alleen over te denken en te bidden. Het werd letterlijk een wandeling langs 's Heren wegen.
Met mijn rugzak startte ik bij Café het Vosje aan de Heerenweg in IJhorst; ik heb daar 1 van de 4 kuierroutes gelopen. 10 km door bos en weiden, langs de Reest en langs kleine buurtschapjes. Langs opstandigheid, verdriet, hoop en uitzicht.
Het is stil om me heen en het wordt stil in mezelf. Dan kan ik luisteren; luisteren naar de geluiden van Gods schepping om mij heen. Luisteren naar Gods stem in mijn hart, in mijn gedachten. Een stem die vraagt om vertrouwen: vertrouwen dat Hij zich niet vergist. Dat Hij, mijn Vader, Heer is van het verleden, van het heden èn van de toekomst. Langzaam wordt de stilte vrede, rust en de wil om te vertrouwen. Ja, Hij is Heer van de toekomst en van het heden: "in Uw boek waren ze alle opgeschreven, de dagen die geformeerd zouden worden, toen nog geen daarvan bestond", maar ook: "Gij omgeeft mij van achteren en van voren en Gij legt uw hand op mij "( psalm 139). In dit vertrouwen wil ik wandelen; langs 's Heren wegen dus.
Morgen ga ik dit besluit bevestigen door mij door de oudsten van de gemeente te laten zalven met olie, zoals dat in de bijbel, in het boek Jacobus gevraagd wordt van hen die ziek zijn. En dan ga ik verder: soms achterom kijkend om mijn zegeningen te tellen, soms vooruit kijkend naar de bestemming( en) die God mijn Vader voor mij heeft, maar vooral het hier en nu levend en belevend. Genietend!

Oog in oog

Het is mooi nazomerweer. Op een bankje aan een ven peuzelen we onze boterhammetjes op. De oever lokt, dus al gauw sta ik met de camera in de aanslag te speuren naar iets boeiends om vast te leggen. Maar de Bloedrode Heidelibellen laten zich niet verschalken, evenals de hoornaars ( mega- wespen) die luid zoemend een bloeiend bosje onveilig maken.
Harry staat wel druk te klikken, dus dwaal ik die kant op. En dan zie ik hem: een Middelste Groene Kikker zit lekker op een stukje zand te zonnen. Ik sluip dichterbij en krijg hem in beeld: klik. Hij blijft zitten gelukkig; meestal zijn ze met één plons verdwenen. Op de knieën nog dichterbij; hij is er nog steeds: klik Nu zou ik toch eigenlijk die close-up lens ervoor moeten zetten; maar ja, die zit in mijn tas en die staat nog een eindje terug. Ik waag het erop: de zonaanbidder blijft waarempel waar hij is. Op mijn buik, de ellebogen steunend in de oever schuif ik dichterbij; klik: hij geeft geen krimp. Uiteindelijk leun ik zover voorover dat ik met mijn lens binnen 10 cm van zijn kop ben. Nu goed kijken, goed instellen; zo'n kans krijg ik waarschijnlijk nooit meer. Het is milimeterswerk maar het lukt: een prachtige close-up van zijn kop, met het oog scherp, de rest onscherp. Zelfs een close-up van alleen het oog beeldvullend, al valt die door schittering van het licht iets minder mooi uit.
Thuis op de computer blijkt het inderdaad super te zijn. Ik voel me even de koningin van de natuurfotografie. En die kikker, zou die dan toch.....
Jammer voor hem, maar ik heb al een prins.
Jammer voor jullie, maar dé foto laat ik hier niet zien; die bewaar ik voor een wedstrijd. Hij mag dan niet eerder gepubliceerd zijn. Komen kijken mag natuurlijk wel.

Lang zal ze leven!

Vandaag ben ik op verjaardagsvisitie gewees bij Sylvia. Ze is 47 geworden en lijkt nu weer even een jaartje ouder dan ik.
Geen wereldschokkende gebeurtenis, dat geef ik direct toe. Maar toch ook wel heel bijzonder! Want Sylvia en ik kennen elkaar dit najaar 40 jaar! Het grootste deel van die tijd zijn we vriendinnen.
Sylvia kwam destijds bij mij in de klas en bleek vlak bij me te wonen. Dat was nog in de tijd dat we zowat een half uur moesten lopen om op school te komen; 4x op een dag van de Slingenberg naar de Catharinastraat.
We heben veel lief en leed gedeeld door de jaren heen en onze vriendschap is met ups en downs verlopen. Maar we zien elkaar geregeld. Waardevol en best wel bijzonder. Ik wens haar een lang en gezegend leven toe en mijzelf dat ik daar nog lang getuige van mag zijn.

Herfst

Enige dagen geleden is de metereologische herfst begonnen, zo vertelde ons de weerman. Ook vertelde hij dat door de warmte van juli en de natheid van augustus er al heel veel padden(n)stoelen te voorschijn kwamen.
De hoogste tijd dus om een en ander eens te controleren.
Een tochtje naar "het gat van Berend Boer" bevestigt dat de natuur inderdaad herfstse trekjes begint te vertonen. Langzamerhand verandert het bos weer in dat vochtige, mysterieuse landschap dat je bijna in sprookjes laat geloven. Bijna....