Oog in oog

Het is mooi nazomerweer. Op een bankje aan een ven peuzelen we onze boterhammetjes op. De oever lokt, dus al gauw sta ik met de camera in de aanslag te speuren naar iets boeiends om vast te leggen. Maar de Bloedrode Heidelibellen laten zich niet verschalken, evenals de hoornaars ( mega- wespen) die luid zoemend een bloeiend bosje onveilig maken.
Harry staat wel druk te klikken, dus dwaal ik die kant op. En dan zie ik hem: een Middelste Groene Kikker zit lekker op een stukje zand te zonnen. Ik sluip dichterbij en krijg hem in beeld: klik. Hij blijft zitten gelukkig; meestal zijn ze met één plons verdwenen. Op de knieën nog dichterbij; hij is er nog steeds: klik Nu zou ik toch eigenlijk die close-up lens ervoor moeten zetten; maar ja, die zit in mijn tas en die staat nog een eindje terug. Ik waag het erop: de zonaanbidder blijft waarempel waar hij is. Op mijn buik, de ellebogen steunend in de oever schuif ik dichterbij; klik: hij geeft geen krimp. Uiteindelijk leun ik zover voorover dat ik met mijn lens binnen 10 cm van zijn kop ben. Nu goed kijken, goed instellen; zo'n kans krijg ik waarschijnlijk nooit meer. Het is milimeterswerk maar het lukt: een prachtige close-up van zijn kop, met het oog scherp, de rest onscherp. Zelfs een close-up van alleen het oog beeldvullend, al valt die door schittering van het licht iets minder mooi uit.
Thuis op de computer blijkt het inderdaad super te zijn. Ik voel me even de koningin van de natuurfotografie. En die kikker, zou die dan toch.....
Jammer voor hem, maar ik heb al een prins.
Jammer voor jullie, maar dé foto laat ik hier niet zien; die bewaar ik voor een wedstrijd. Hij mag dan niet eerder gepubliceerd zijn. Komen kijken mag natuurlijk wel.