Ineke van Faassen

donderdag, december 17, 2009

Let it snow, let it snow, let it snow!


Als liedjes gebeden waren dan waren die nu verhoord.

Meppel is gehuld in een dikke sneeuwjas. En nu veel mensen het nog geen mooi weer vinden was er vanmorgen alle gelegenheid om de sneeuw vast te leggen zonder al te veel "storende elementen"

woensdag, december 16, 2009

Verstoring of verrassing?

Afgelopen zondagmiddag ben ik halverwege de middag een eindje gaan fietsen. Het was lekker fris weer, de zon scheen en ik was toe aan wat beweging.
Ik fietste het mij bekende en ook dierbare rondje over de Reggersweg, Lankhorsterweg, Dickninge en dan over de Schiphorsterweg terug. Zoals altijd nam ik mijn camara mee; je weet maar nooit. De lage winterzon kan mooie plaatjes tevoorschijn toveren.
Direct bij het viaduct over de Hoogeveense vaart was het al raak: de lage zon scheen over de volle lengte van de vaart, verlichtte de rietzomen tot goud. Het was windstil dus het water, vlak als een spiegel, verdubbelde dit beeld. Prachtig! Snel mijn camera gepakt ingesteld en... batterijen leeg. Dom, had ik natuurlijk even moeten controleren. Maar een reserveset heb ik altijd bij me, dus verwisselen die boel. Ik ben hier bijna meer klaar als ik getuf hoor: wa!!!! een bootje dat de mooie vlakke spiegel kapotbreekt. Ik heb nog net tijd om opnieuw in te stellen en van het nog niet verstoorde deel een foto te maken. Onvoldoende tijd om polarfilter goed in te stellen, goed te kaderen, etc.
"Wat een verstoring" is mijn eerste reactie. Bah! Dan zie ik hoe het bootje een hekgolf maakt die prachtig in perspectief met de kant van de vaart loopt. En ik zie dat de terugkaatsende golven met de heengaande een prachtig patroon vormen, geaccentueerd door het filter voor mijn lens. Dus maak ik toch nog een paar extra foto's.
Dan realiseer ik me dat dit een beeld is van hoe het in ons leven vaak gaat, hoe het vorige week in mijn leven ging. Wij maken plannen, hebben een perfect beeld voor ogen en dan opeens gebeurt er iets waar we helemaal niet op gerekend hebben. We balen, zijn even in verwarring, doen gauw nog even iets om "ons beeld" te redden, en ontdekken vaak later pas dat het eigenlijk juist heel mooi was wat er gebeurde, heel verrassend. Iets wat misschien wel en nieuwe kans blijkt te zijn.
Dat laatste zie ik nu nog niet concreet, maar ik merk wel dat ik rust heb en vertrouwen. Wij zijn namelijk gezegende mensen en gezegend wil zeggen verbonden aan de Gever van die zegen en niet een speelbal van omstandigheden