Het regent, o wat regent het!

De titel is de beginregel van een gedichtje dat mijn vader wel eens opzei als het flink regende. Ik heb hem vanavond om de rest ervan gevraagd: ik wist maar twee regels meer.
Het heet "Kindergedachten" alhoewel het taalgebruik nou niet bepaald "des kinds" is. Het gevoel dat erbij hoort wel overigens; ik denk dat de meesten hier wel wat bij kunnen voorstellen. Hier komt ie:





Het regent, o wat regent het! Ik hoor het uit mijn warme bed,
ik hoor de regen zingen. Het regent, regent dat het giet -
dat niemand daar nou iets van ziet, van al die donk're dingen.

Het ruist en regent en het spat - nou worden alle bomen nat
en plast het in de sloten. Het regent over-, overal -!
O hé - daar loopt het zeker al bij straaltjes uit de goten.

Wat is dat gek en leuk geluid! Wat is het lekker om dat uit
je donker bed te horen. 't Is of de regen samen praat,
of dat een kerel buiten staat te fluist'ren aan je oren.

Nou druipt het in dat open gras - nou zal er wel een grote plas
op alle wegen komen - Nou lopen nergens mensen meer,
verbeeld je eens: in zo een weer! Daar wou ik wel van dromen.

En vroeg, morge' in de zonneschijn als dan de blaadjes zilver zijn
met droppeltjes bepereld, dan doe ik toch mijn eigen zin:
dan loop ik héél, en héél ver in die schoongeworden wereld!

( C. S. Adama van Scheltema)