Grijs, grauw,.... of toch niet?

De afgelopen week was niet zo geweldig: een serieuse dip. Weinig energie, emotioneel nogal op de wip en niet echt blij. Mist in mijn hoofd.
Een weekendje naar de caravan in Wateren en mooie fietstochten daar brachten niet de gewenste ontspanning. En het leek wel of het weer met me mee deed: de eerste dag was wel mooi, maar daarna was het regenachtig en erg mistig. Toch er op uit gegaan met mijn camara. En vooral de mist zorgt dan voor mooie beelden. Achtergrond verdwijnt en door het bijzondere licht worden vormen silhouetten, kleuren zacht en verandert je zicht op de wereld om je heen. Je ziet alleen wat dichtbij is.
Dat voelt als beperkt, je wilt vooruit kunnen kijken, en dat kan niet. Dat is hoe ik momenteel mijn toekomst zie: ik heb beperkt zicht, ondanks dat ik weet dat de toekomst mooi en goed is. Ik zie het alleen nu niet zo scherp, ik zou zo graag meer zien, zeker weten dat ik nog op de goede weg zit.
Nu komt het aan op vertrouwen, op de ervaring dat als ik doorga op de ingeslagen weg, ik er wel kom en weer zicht krijg. De mist trekt een keer op. En ik heb de belofte van Vader: "Ik koester gedachten van heil over je om je een hoopvolle toekomst te geven" En dat onderstreepte Hij nog even deze week: ik kreeg nog een kadootje voor mijn verjaardag van Bram, een jongen van 13. Hij wist heel zeker dat hij juist dit voor mij moest kopen. Het was een set kaartjes, met foto's van mijn geliefde bergen en bemoedigende bijbelteksten rond het thema: "wandelen in geloof". Zo, dat kwam aan!
Geloof, dat heb ik erg nodig en ik vind het moeilijk op dit moment. Maar ik ga verder, stap voor stap, en ik weet: die mist trekt op.
Dank U Vader, dank je Bram.